De bijpink: een extra pink

Elke zaterdag lees ik Het Parool en afgelopen editie stond er in de rubriek De wachtkamer een voor mij interessant onderwerp centraal. Namelijk: de bijpink. Mijn interesse was direct gewekt. En al helemaal omdat alleen de medische kant van dit fenomeen werd belicht, terwijl er vanuit handlijnkundig oogpunt ook het een en ander over valt te vertellen.

Hoe ziet een bijpink eruit?

Maar eerst eens terug naar de bijpink. Want wat is dat nu eigenlijk? Je kunt de bijpink zien als een extra pink. Op de foto is er echt een pink te zien, dit hoeft niet altijd het geval te zijn. Hoe dan ook zit de bijpink altijd aan de buitenkant van de hand, net onder de aanzet van de echte pink, en heeft een eigen slagadertje.

In de rubriek (1) werd Esther Moerman, plastisch chirurg van het OLVG geïnterviewd en zij vertelde er het volgende over. “Bij de een is het alleen een bolletje, bij de ander een echt pinkje met botjes en soms zelf een nageltje.”

Polydactylie

In de medische wordt wordt een extra vinger of teen polydactylie genoemd. Men ziet dit als een aangeboren afwijking van de handen of voeten.

Verwijderen van de bijpink

Een bijpink is vrij onschuldig en gemakkelijk weg te halen. Vroeger werd dit vrij primitief met een touwtje om de pink gedaan. Op den duur viel de pink er dan vanzelf af. Tegenwoordig gaat het met een verdovingszalfje, gevolgd door een prik en tot slot het daadwerkelijke verwijderen van de bijpink. Duimen en andere vingers zijn daarentegen een heel ander verhaal. Moerman legt in het artikel uit: “Daarbij moet je bot weghalen en banden reconstrueren. De patiënt moet ook in een stevig verband.” Meestal wordt met zo’n duimoperatie wat langer gewacht. “Maar ook weer niet te lang. Het liefst opereren we als het kind ongeveer een jaar oud is. Daarna gaan ze steeds meer hun hand gebruiken. En je wilt niet dat kinderen zich dingen aanleren met een extra duim, die ze daarna weer moeten afleren.”

Gedragsverandering

En daar zit voor mij nou net de crux. Want net na de geboorte of op een iets latere leeftijd, iemand zal effect ondervinden van het verwijderen van extra vingers. Hoewel mijn onderzoek verre van representatief is, hebben alle personen die ik heb gesproken waarvan de bijpink is verwijderd, moeite met communiceren. Ze hebben het gevoel zich niet goed te kunnen uiten en het idee dat er iets mist. Niet voor niets zijn de pinken vernoemd Mercurius, de god van de boodschapper.

En ook de personen die het topje van de wijsvinger missen ondervinden problemen. De wijsvingers vertegenwoordigen de antennes naar de buitenwereld.  Ze geven aan hoe de wereld betreden wordt. Bij de personen die hun topje op latere leeftijd door een ongeluk hadden verloren was er sprake van een gedragsverandering. Of ze hadden ze last van enorme compensatiedrang en gingen zich overdreven uiten door te pochen met geld. Of ze waren juist veranderd in het tegenovergestelde en gedroegen zich voortaan als ‘grijze muizen’ om maar vooral de aandacht niet op zich gevestigd te krijgen.

Erfelijk bepaald

Waarom het lichaam extra vingers produceert is een raadsel. Feit is wel dat je ermee wordt geboren en de extra vingers erfelijk zijn. Zelfs ras schijnt een rol te spelen. Zo worden mensen van donkere afkomst vaker geboren met een bijpink. Extra wijs-, middel- of ringvingers komen voor bij Aziatische kinderen. En blanke kinderen worden vaker met een extra duim geboren.

Hoe zit dat bij jou?

Ben of ken jij iemand die geboren is met een extra vinger? Of ben je een topje van een van je vingers op latere leeftijd verloren? Heb je het idee dat je hierdoor anders in het leven bent gaan staan? Laat het mij weten in een reactie. Ik ben benieuwd!

Bron

(1) Sevil, Malika. De wachtkamer: De bijpink, krantenartikel Het Parool. Zaterdag 26 mei 2018